"Nowe życie cz.2" Zuzanna Jędrusik

Jako kolejny cel Aleks wybrał sobie park, w którym, jak się dowiedział, zbierają się znajomi Tobiasza, kiedy mają wolne po szkole. Miał nadzieję, że się natknie na choćby jednego z nich. Szczęście mu dopisało, bo jak tylko minął bramę parku, zauważył grupkę nastolatków, którzy dyskutowali. W rozmowie kilka razy pojawiało się imię Tobiasza. Więc do nich podszedł i przedstawił się jako detektyw Bukowski.

- Znacie Tobiasza Szkolnego? – spytał.

- Tak, to nasz przyjaciel. Wie pan co z nim? Dawno go nie było w szkole –odpowiedział jeden z nich, najwyraźniej lider grupy.

- Zaginął, podejrzewamy, że został porwany. Prowadzę śledztwo w tej sprawie –powiedział na początek - Potrzebuję waszej pomocy. Co mi o nim powiecie?

- Tobi, jak zapewne już pan wie, jest sierotą, został adoptowany przez panią Laurę. Znaliśmy go zanim pani Laura zdecydowała się na adopcję, to będzie już kilka lat. Dużo dzieciaków z naszej szkoły jest z Domu Dziecka, bo to praktycznie po sąsiedzku – odezwał się najniższy.

- Jest spokojnym chłopakiem, trochę skrytym, jednak przed nami się otwiera, jest raczej tym typem, który ochładza nasze szaleńcze zapędy. Chociaż i jemu czasem coś głupiego przychodzi do głowy. To dobry przyjaciel, wspiera nas, a my jego - dopowiedział trzeci.

- Czy wiecie coś o tajemniczym przyjacielu?

- Wspominał coś, jednak się nie zagłębiał, a my nie naciskaliśmy. Czasem jak tu się spotykamy, to on się pojawia, kiedy Tobi go zauważy, mówi, że musi iść i wychodzi, a on za nim. Nie zawsze, jakoś tak raz na dwa tygodnie, kiedyś się zdarzyło, że częściej, ale to był jednorazowy przypadek.

- Widzieliście jego twarz? Bylibyście w stanie go zidentyfikować?

- Nosił kaptur, więc raczej nie. Ale możemy powiedzieć, że był dość wysoki, tak samo jak Tobi. Chyba blond włosy, jednak to mogło być odbicie światła. Ubierał się tak, że się nie wyróżniał z tłumu.

- Dziękuję za pomoc. Jakbyście sobie coś przypomnieli to skontaktujcie się ze mną. Tu jest moja wizytówka.

*****

Wychodząc z parku, zauważył mężczyznę opierającego się o drzewo. Wyglądał podejrzanie, więc postanowił go śledzić, a żeby to zrobić musiał „zniknąć ze sceny”. Skierował się w stronę swojego gabinetu, jednak kiedy był dość daleko od parku, skręcił w jedną z uliczek i zawrócił skrótem. Akurat natknął się na moment, kiedy podejrzany opuszczał park. Aby nie wzbudzać podejrzeń, Aleks wstąpił do kiosku i kupił kapelusz, o którym zawsze marzył i gazetę. Mężczyzna spojrzał w niebo, a potem obejrzał się na przechodniów. Miał przenikliwy wzrok, to było widać, po reakcji jednego z pieszych, który akurat spojrzał w jego oczy. Czując się bezpiecznie ruszył w kierunku centrum. Detektyw za nim, utrzymując bezpieczną odległość i czytając gazetę, starając się zachować pozory normalnego przechodnia.

Dotarli do rynku, na którego środku stała fontanna z napisami. Wielu zakochanych, czy też przyjaciół wpisało się na marmurze. Mężczyzna podszedł do jednego
z rogów, spojrzał na coś i ruszył dalej. Detektyw zapisał to w swoim notatniku
i skierował się do najbliższej ławki, zauważając, że podejrzany wszedł do sklepu gier. Wyszedł z niego po kilku minutach z reklamówką, prawdopodobnie z grą na PC lub Xbox. Aleksander podszedł do kawiarenki i kupił kawę na wynos. Widząc, że ścigany ruszył jedną z uliczek, poszedł równoległą do niej, wiedząc, ze w tamtej uliczce, nie ma żadnych odnóg ani drzwi do mieszkań czy sklepów. Była to pusta uliczka, pełna artystycznych dzieł i mozaik na ścianach. Doszedł do drogi w tym samym czasie co mężczyzna i nie tracąc czasu do namysłu, przeszedł na drugą stronę ulicy i stanął przed witryną, udając zaciekawionego zawartością za szybą, jednocześnie widząc odbicie drugiej strony ulicy. Mężczyzna stanął przed wielkim budynkiem, jakby zastanawiając się czy wejść do środka, jednak chyba zrezygnował z tego pomysłu i ruszył dalej. Aleks wiedział, co to był za budynek i zastanawiał się, co on ma do jego śledztwa. Jednak postanowił nie ignorować tego tropu i go zapamiętać, ale na ten moment spostrzegł, że mężczyzna zniknął w bramie, na której wisiała tabliczka. Podszedł tam i dowiedział się, że tam jest mały ogród do użytku publicznego. Wszedł do środka i od razu zauważył księgę, w której wpisywało się zasadzone drzewka i ich imiona.

Zaczęło się robić ciemno, kiedy detektyw wracał do domu po pracy. Mężczyzna zniknął w kamienicy na skraju dzielnicy. Dom był opuszczony, ani jednej żywej duszy. Przeszukał wszystkie pomieszczenia, niestety mężczyzny nie było, także żadnych oznak obecności kogoś. I na tym skończył się pościg. Podejrzany nie doprowadził go do możliwej kryjówki ukrycia Tobiasza.

Przed chwilą zadzwoniła do niego jego asystentka, powiadomiła go, że nie znalazła nic podejrzanego w szkolnych aktach. Nienaganne zachowanie, zadowalające oceny i pozytywne opinie nauczycieli. Aleks powiedział, że wraca do domu, na dziś koniec pracy i ona sama może wracać do domu.

*****

Następnego dnia zadzwonił do pani Laury, chcąc się dowiedzieć, w jakich miejscach przebywał Tobiasz. Dowiedział się ciekawych rzeczy, więc postanowił znowu ruszyć w teren, jednak teraz przeszedł całą trasę, którą przechodził wczoraj ścigając swojego podejrzanego. Starał się wywnioskować coś interesującego z posiadanych informacji, jakie posiadał.

Do biura wrócił przed pierwszą po południu. Wchodząc do środka, zauważył mężczyznę w kawiarni, który był uderzająco podobny do kogoś. W biurze zebrał wszystkie poszlaki, informacje, wnioski, zdjęcia w jedną całość. Zrobił z tego mapę myśli i wykonał jeszcze kilka dodatkowych zapisków.

Aleks, widząc to wszystko razem i z wszelkimi informacjami, odnalazł rozwiązanie, które miał tuż przed nosem. Sam był zaskoczony takim obrotem spraw. Odnalazł sprawcę.

Powiadomił Paulinę, że wychodzi i za chwilę wróci. I poprosił ją, żeby wezwała Pannę Szkolną do jego gabinetu. Jego asystentka wiedziała, co miał na myśli i odczytała z jego twarzy, że znalazł rozwiązanie.

*****

- Aleks, pani Laura czeka na ciebie w gabinecie – przekazała mu asystentka, kiedy minął drzwi.

- Dziękuję, Paulino. Możesz już iść do domu.

Otworzył drzwi do swojego gabinetu i zobaczył szybką reakcję swojego gościa, który na dźwięk otwieranych drzwi natychmiast się podniósł.

- Dzień dobry, panie Bukowski. Pana sekretarka do mnie dzwoniła. Czy ma pan już rozwiązanie? Znalazł pan sprawcę?

- Tak, proszę pani. Oto i oni – wpuścił do środka dwóch mężczyzny, którzy w dalszym ciągu ukrywali się pod kapeluszami i kapturami - Jednego pani na pewno poznaje.

- Tobi! To ty? – zaskoczona, ale szczęśliwa pani Laura ruszyła w kierunku młodszego i go objęła.

Chłopak niepewnie objął opiekunkę, kiedy ta wtuliła się w niego. Jednak po chwili się otworzył i mocniej ją przytulił, przelewając w uścisk emocje, które odczuwał.

- Dobrze. Niech państwo usiądą – odezwał się detektyw, kiedy stali niepewnie, nie wiedząc co robić - Pani Lauro, to jest pan Mariusz, niestety nie poznałem nazwiska…

- Mariusz Konopicki.

- Tak, pan Konopicki. Jest on ojcem Tobiasza. Widzi pani ich podobieństwo? Matka Tobiasza, urodziła dziecko i oddała do Domu Dziecka, a potem zginęła w wypadku samochodowym. A pan Mariusz o niczym się nie dowiedział, żona to ukrywała, potem dowiedział się przypadkiem, kiedy poznał Tobiasza i zostali przyjaciółmi – opowiedział pokrótce historię.

- Jak pan doszedł do czegoś takiego? Jak pan rozwiązał tą zagadkę? – pani Laura była w dalszym ciągu podenerwowana, nie wiedziała czego się spodziewać.

- Pierwsza rzecz, przyjaciele Tobiasza powiedzieli mi o tajemniczym mężczyźnie, którego zaraz potem zauważyłem i go śledziłem. Obszedł wszystkie miejsca, które pani mi potem wymieniła, jako ulubione miejsca Tobiego. Fontanna: odkryłem tam świeży napis „Tobi + Ala = <3” – zrozumiałem, że Tobiasz nie mógł tego wykonać, jeżeli był porwany. To był pierwszy trop. Sklep z grami: tam pokazałem zdjęcie Tobiasza, kasjer powiedział, że widział go raz w ostatnim tygodniu. Biblioteka: na karcie chłopaka było pięć książek wypożyczonych w tym tygodniu. Publiczny ogród: w księdze był wpis: „Tobiasz Szkolny, Alicja Wierzgoń i Ktoś – wierzba”. Z tego wywnioskowałem, że Tobiasz nie został porwany, tylko zakochał się i znalazł swojego jedynego członka rodziny, więc postanowił zniknąć i zacząć nowe życie. Druga rzecz, widywałem obu mężczyzn w okolicach swojego gabinetu. Nie zwracałem na to uwagi, ale w końcu się zorientowałem. Tobi czatował tutaj, bo chciał załatwić u mnie dokumenty, by móc oficjalnie zacząć nowe życie, już nie jako sierota.

- To zadziwiające, że doszedł pan do rozwiązania, mając tak niewiele wskazówek– wypowiedział swoje zdanie najmłodszy z grona.

- Główną rolę zagrały tu państwa zielone oczy o przenikliwym wzroku. Taka moja praca, muszę rozwiązywać zagadki.

- Dziękuję, bardzo panu. Przez tą całą sprawę nie mogłam skupić się na pracy.

- Naprawdę nie ma za co.

*****

Po dokonaniu spraw finansowych, już jako zwykły student Olek, a nie detektyw Bukowski, skierował się w kierunku pewnej kamienicy. Dotarłszy na miejsce zapukał do drzwi. Po chwili otworzyła mu znajoma głowa otoczona burzą brązowych włosów.

- Część, Paula. Dasz się wyciągnąć na seans do kina, a potem na romantyczną kolację przy zachodzie słońca? –spytał przyjaciółkę, do której, od pewnego czasu, czuł coś więcej niż przyjaźń, darując jej czerwoną różę.

Ale to już jest inna historia.

*****

I to tyle jeżeli chodzi o kryminał. Kończy jak się kończy. Ale sobie obmyślam ciąg dalszy *historia Olka i Pauliny, bez już żadnych przygód i śledztw, bo Olek postanowił zrezygnować z posady detektywa i poświęcić się studiom i dziewczynie xD*